Review: The Riftbreaker

The Riftbreaker is een ambitieuze en veelzijdige titel die moeiteloos elementen uit verschillende genres samenbrengt, van actie en strategie tot tower defense en basisbouw. In de rol van wetenschapper en piloot Ashley S. Nowak betreed je, gehuld in een krachtige mecha suit, de verre planeet Galatea 37. Daar moet je een zelfvoorzienende basis opbouwen die de mensheid in de toekomst een nieuw thuis kan bieden. Het concept klinkt eenvoudig, maar al snel blijkt hoe groots en complex het werkelijk is. De game daagt je uit om voortdurend te multitasken: grondstoffen delven, onderzoek verrichten, verdedigingen opzetten, vijanden afslaan en technologische vooruitgang boeken.

Wat direct indruk maakt, is de manier waarop de wereld tot leven komt. Galatea 37 is kleurrijk, vol vreemde flora en fauna, en zit boordevol visuele details. Overal flitsen neonkleuren, insectachtige wezens zwermen om je heen en kristalstructuren glinsteren in het zonlicht. De grafische presentatie is opvallend sterk, vooral op pc: het spel ondersteunt moderne effecten zoals ray tracing, en de destructieve gevechten zien er spectaculair uit. Wanneer honderden buitenaardse wezens je basis bestormen en je verdediging vol vuur en explosies ontploft, is het een genot om te zien. Dit visuele spektakel is een van de grootste pluspunten van The Riftbreaker.

De gameplay is even ambitieus als de presentatie. De game combineert het opbouwen van bases en het beheren van grondstoffen met intense realtime gevechten. Je bestuurt je mech suit vanuit een top down perspectief, terwijl je gebouwen plaatst, energievoorzieningen onderhoudt en nieuwe technologieën ontgrendelt. Tussen deze momenten door verken je de planeet om nieuwe bronnen te vinden of vijandelijke nesten uit te schakelen. De afwisseling tussen bouwen en vechten werkt in de praktijk verrassend goed. De game weet een goed ritme te vinden tussen rustmomenten van planning en chaos tijdens grote aanvallen. Elke uitbreiding van je basis voelt als een kleine overwinning, zeker wanneer je erin slaagt om je verdediging net op tijd te versterken voordat de volgende golf vijanden arriveert.

De hoeveelheid systemen en mogelijkheden zorgt ervoor dat de game veel diepgang heeft. Je kunt verschillende paden in de technologieboom volgen, je mech aanpassen met nieuwe wapens en modules, en meerdere buitenposten bouwen om efficiënt grondstoffen te winnen. Het geeft een bevredigend gevoel van progressie. Naarmate je meer speelt, groeit je basis uit tot een geavanceerd netwerk van energiecentrales, torentjes en onderzoekslaboratoria. Dat constante gevoel van vooruitgang is wat The Riftbreaker zo verslavend maakt in de eerste tientallen uren.

Toch heeft de game ook duidelijke zwaktes. Het meest opvallende probleem is de complexiteit. Omdat The Riftbreaker zoveel verschillende genres combineert, kan het in het begin overweldigend zijn. De tutorials leggen wel uit hoe alles werkt, maar niet altijd wanneer of waarom je iets zou moeten doen. De interface is niet altijd even overzichtelijk en op consoles voelt de bediening soms onhandig. De game is duidelijk ontworpen met muis en toetsenbord in gedachten, waardoor het navigeren met een controller wat omslachtig is.

Daarnaast kent de game enkele technische beperkingen. Op pc draait hij over het algemeen goed, maar tijdens massale aanvallen of in latere fases kan de framerate dalen. Op consoles zijn de prestaties minder stabiel en de cursorbesturing kan onhandig aanvoelen. Hoewel de wereld van The Riftbreaker levendig oogt, merk je dat het spel af en toe moeite heeft om de drukte op het scherm soepel weer te geven.

Een ander element dat minder indruk maakt, is het verhaal. De gesprekken tussen Ashley en haar AI hulpjes zijn soms geestig bedoeld, maar vaak cliché of geforceerd. De dialoog herhaalt zich regelmatig en de verhaallijn zelf dient vooral als kapstok voor de gameplay. Er is weinig diepgang of emotionele betrokkenheid; de focus ligt duidelijk op het bouwen en overleven, niet op karakterontwikkeling.

Na verloop van tijd begint de structuur van de game ook wat herhalend te worden. Het patroon van verkennen, bouwen, verdedigen en upgraden blijft grotendeels hetzelfde, ook na vele uren spelen. Hoewel er variatie zit in de biomen en de soorten vijanden die je tegenkomt, verandert de kern van wat je doet weinig. Voor spelers die houden van eindeloze optimalisatie is dat geen probleem, maar wie op zoek is naar constante vernieuwing kan na een tijdje verzadigd raken.

Toch blijft The Riftbreaker een indrukwekkende prestatie. De manier waarop het verschillende genres weet te combineren zonder volledig in elkaar te storten is knap. De gevechten voelen krachtig, de basisbouw biedt voldoening en de wereld blijft fascinerend om te verkennen. Vooral in het begin van het spel, wanneer je nog druk bezig bent met het ontdekken van nieuwe technologieën, is het haast onmogelijk om te stoppen. Steeds valt er wel iets nieuws te bouwen, een sterker wapen te vervaardigen of een nieuw, dreigend buitenaards wezen te bevechten.

Waar The Riftbreaker uiteindelijk tekortschiet is in verfijning. De balans tussen actie en strategie is goed, maar de presentatie en gebruikservaring missen de finesse die nodig is om het geheel echt naar een hoger niveau te tillen. Kleine ergernissen zoals onduidelijke menu’s, een wat rommelige kaartinterface en repetitieve dialogen stapelen zich langzaam op. De technische haperingen en het gebrek aan echt narratieve motivatie maken dat het spel niet de impact heeft die het potentieel zou kunnen hebben.

Toch zou het oneerlijk zijn om The Riftbreaker af te doen als een gemiste kans. Het is een game die veel probeert en grotendeels slaagt in wat het wil doen. De ontwikkelaars hebben een wereld gecreëerd die zowel levendig als uitdagend is en de kernloop van bouwen, verdedigen en upgraden blijft sterk genoeg om tientallen uren te dragen. Voor spelers die graag strategie combineren met actie en niet bang zijn voor een beetje micromanagement is dit een uitstekende keuze.

Wie echter vooral op zoek is naar een verhaalgedreven of relaxte ervaring zal waarschijnlijk minder plezier vinden in de hectische chaos en de constante druk om te optimaliseren. Ook spelers die gevoelig zijn voor technische imperfecties of rommelige interfaces kunnen zich ergeren. Maar wie door die ruwere randjes heen kijkt, ontdekt een unieke, meeslepende ervaring die zijn inspiratie haalt uit klassiekers als Factorio en They Are Billions, maar daar een eigen draai aan geeft door directe actie toe te voegen.

Alles bij elkaar is The Riftbreaker een game vol energie en ambitie. Het is geen meesterwerk, maar wel een titel die respect afdwingt door zijn durf en schaal. De grafische pracht, het gevoel van groei en de mix van gameplaystijlen maken het een ervaring die je makkelijk urenlang bezighoudt. De tekortkomingen, vooral de technische en narratieve, voorkomen dat het spel echt boven zichzelf uitstijgt, maar doen weinig af aan het feit dat dit een bijzonder vermakelijke game is.