8.5

Review: The Elder Scrolls IV: Oblivion Remastered

De Audio is erg goed te finetunen. Alles is los te regelen: Master, Music, Effects, Voices, Ambience.
En zodra die vernieuwde soundtrack van Jeremy Soule begint, weet je gewoon, ja ik ben terug in Cyrodiil.
De wereld klinkt levendig, van fluitende vogels tot het gekletter van je harnas. Het ademt sfeer, en ook de gameplayopties zijn flink uitgebreid. Je kunt moeilijkheidsgraad finetunen, HUD-instellingen aanpassen, of gewoon chill met autosaves spelen.

En dan het moment dat je buiten de stadsmuren stapt.
De eerste zonnestralen vallen over de heuvels, de bomen ritselen zacht, en in de verte hoor je de rivier stromen.
Oblivion Remastered voelt als thuiskomen, maar met een frisse blik.
De grafische verbeteringen zijn prachtig zonder de ziel van het origineel te verliezen.
Het blijft datzelfde avontuur waarin je zelf bepaalt wie je bent: held, dief of magiër, maar alles speelt soepeler en ziet er beter uit.

De quests blijven tijdloos.
De Dark Brotherhood blijft duister en meeslepend, terwijl de Thieves Guild vol slimme missies zit, en elke Oblivion-poort die je opent zorgt nog altijd voor dat bekende “oh nee, daar gaan we weer”-gevoel.
Alleen nu ziet de hel van Oblivion er nóg angstaanjagender uit.

Uiteindelijk draait het om dat gevoel:
Geen haast, geen stress, gewoon ronddwalen, ontdekken en verdwalen in een wereld die leeft.
The Elder Scrolls IV: Oblivion Remastered bewijst dat goede games nooit echt oud worden, ze groeien met je mee.