6.0

Review: Insurgency Sandstorm (PS5)

Insurgency Sandstorm op de PS5 is een game die al bij het opstarten laat merken dat hij eigenlijk uit een andere tijd komt. De originele versie verscheen op 12 december 2018, en dat voel je aan alles. Wat we op de PS5 krijgen, is geen moderne heruitgave of remaster met vernieuwde graphics of verbeterde besturing, maar simpelweg een opgepoetste versie van die oude game. De resolutie is iets scherper, de laadtijden zijn korter, maar verder is er weinig dat doet vermoeden dat dit een titel is die echt gebruikmaakt van de kracht van een nieuwe console. Het voelt eerder alsof iemand de oude pc-versie gewoon even heeft overgezet en er vervolgens een PS5-sticker op heeft geplakt.

Dat is zonde, want de basis van Insurgency Sandstorm blijft in essentie nog steeds sterk. De game is altijd bedoeld geweest als een realistische tactische shooter, waarin kogels dodelijk zijn, communicatie cruciaal is en één verkeerde beweging het verschil kan maken tussen leven en dood. Geen overdreven perks, geen onzinnige killstreaks, maar rauwe gevechten waarin elk schot telt. Dat realisme zorgt nog steeds af en toe voor momenten van spanning en voldoening. Wanneer je in dekking ligt, het stof rond je heen vliegt en je voorzichtig een vijand uitschakelt met één goed gemikt schot, dan merk je waarom deze game ooit zo geliefd was bij fans van tactische shooters.

Alleen jammer dat er tegenwoordig bijna niemand meer over is om dat gevoel mee te delen. De multiplayer is zo goed als dood. Servers zijn leeg, wachttijden zijn lang, en als je al een potje vindt, is de kans groot dat de helft van de tegenstanders bots zijn. Dat haalt een enorm stuk van de charme weg. Insurgency was op zijn best wanneer spelers samenwerkten, elkaar dekking gaven en langzaam oprukten door smalle straten of stoffige dorpen. Nu voelt het allemaal leeg, alsof je in een oude verlaten game ronddoolt waar ooit leven in zat. Dat is misschien wel het grootste gemis van deze PS5-versie: de ziel van de multiplayer is verdwenen.

Gelukkig is de singleplayer en co-opmodus nog enigszins de moeite waard. De missies zijn niet bijzonder origineel, maar ze bieden genoeg uitdaging om even door te willen spelen. De AI is niet briljant, maar soms verrassend fel, waardoor je toch scherp moet blijven. De gevechten zijn spannend genoeg, vooral omdat je gezondheid beperkt is en één kogel fataal kan zijn. Die spanning is waar de game nog steeds in uitblinkt. Toch merk je ook hier dat de leeftijd van de game doorklinkt. De missies zijn vrij eentonig, de omgeving is vaak kaal en de presentatie is gedateerd. Er is geen echt verhaal dat je meeneemt of personages die indruk maken. Alles draait puur om de actie, en dat is soms leuk, maar na een paar uur begin je de herhaling wel te voelen.

Grafisch gezien stelt de PS5-versie teleur. Natuurlijk, de game ziet er iets scherper uit dan vroeger, maar het blijft overduidelijk een product van 2018. De textures zijn vaag, de belichting is vlak en de animaties ogen houterig. In een tijd waarin shooters als Modern Warfare III en Battlefield 2042 visueel indrukwekkende werelden neerzetten, voelt Sandstorm verouderd. Het is geen lelijke game, maar zeker ook niet iets wat indruk maakt. De omgevingen zijn functioneel, maar missen sfeer. Explosies hebben weinig impact, stof en rook ogen kunstmatig, en de karakters bewegen soms alsof ze uit een vorige generatie komen. De PS5 kan zoveel meer, en het is frustrerend om te zien dat er zo weinig moeite is gedaan om daar gebruik van te maken.

Ook de besturing voelt niet helemaal lekker. Op sommige momenten reageren knoppen traag of helemaal niet, vooral bij acties als herladen of het gooien van granaten. Dat lijkt klein, maar in een game waar precisie en timing alles zijn, stoort het enorm. Het lijkt erop dat de overstap van pc naar console niet zorgvuldig is aangepakt. Op de pc voelde de game ooit strak en precies aan; hier voelt het soms log en onhandig. De triggers van de DualSense-controller worden bijvoorbeeld nauwelijks benut, wat een gemiste kans is. Met een beetje aandacht had de game hier echt kunnen profiteren van wat de PS5 te bieden heeft, maar dat is niet gebeurd.

Geluidstechnisch zit het gelukkig wel goed. De wapengeluiden zijn rauw en realistisch, en dat draagt nog steeds veel bij aan de sfeer. Elke kogel klinkt krachtig en elke explosie heeft gewicht. De soundtrack is minimaal, maar dat past eigenlijk wel bij de stijl van de game. De stilte tussen de vuurgevechten maakt het spannender, en de schoten voelen daardoor extra intens. Op dat vlak is Sandstorm nog steeds overtuigend.

Wat vooral opvalt, is dat de game aanvoelt als een gemiste kans. De basis is nog steeds solide, de gameplay is strak, het realisme spreekt aan en de spanning van elk gevecht is uniek. Maar alles daaromheen is blijven hangen in het verleden. Geen technische verbeteringen, geen nieuwe content en vooral geen levende community meer om mee te spelen. Als dit een volledig vernieuwde versie was geweest, met betere graphics, verbeterde besturing en actieve multiplayer, dan had Insurgency Sandstorm op de PS5 echt iets kunnen betekenen. Nu voelt het alsof je een oud relikwie uitprobeert dat ooit indrukwekkend was, maar inmiddels achterhaald.

Voor nieuwe spelers die het nog nooit hebben geprobeerd, kan het best leuk zijn om de game even te ervaren. De singleplayer is vermakelijk genoeg voor een paar avonden en het realistische schieten is nog steeds bevredigend. Maar voor wie op zoek is naar een moderne shooterervaring met actieve online gevechten, soepele controls en sterke graphics, is dit niet de juiste keuze. De PS5-versie biedt simpelweg te weinig nieuws om aan te raden.

Insurgency Sandstorm had ooit een duidelijke identiteit: realistische actie zonder poespas, een spel dat je beloont voor geduld en samenwerking. Die identiteit is nog zichtbaar, maar vervaagd door de tijd. Op de PS5 voelt het als een spel dat per ongeluk is blijven hangen tussen twee generaties, te oud om nog fris te zijn maar te recent om echt nostalgisch te worden. Dat maakt het moeilijk om echt enthousiast te blijven.

Als je alle aspecten bij elkaar optelt, de dode multiplayer, de matige grafische upgrade, de onhandige besturing en het gebrek aan nieuwe content, blijft er niet meer over dan een game die gewoon oké is. Niet slecht, maar ook niet bijzonder. Een shooter die je even kunt proberen als je iets tactisch en realistisch wilt, maar daarna waarschijnlijk snel vergeet.