Happy Halloween!
Hi, gewaardeerde lezers van Gamesight! Met Halloween in het vooruitzicht, de meest griezelige tijd van het jaar, heb ik een game uitgekozen die naadloos past bij de enge sfeer en het verlangen naar spanning dat dit seizoen met zich meebrengt. Onze stop op deze angstaanjagende reis brengt ons naar een toegankelijke horror game met de intrigerende naam “The Devil’s Face.”
Momenteel verkrijgbaar voor slechts €3,99 op Steam en met een aantrekkelijke korting van €1,78 op Epic Games, is “The Devil’s Face” een indie first-person horror game die ons belooft mee te slepen in een angstaanjagende ervaring met een aangrijpende verhaallijn.
In het vervolg van deze review zal ik mijn bevindingen met betrekking tot graphics, gameplay, storyline & narrative, audio, en uiteindelijk mijn conclusie over deze game met jullie delen. Als je op zoek bent naar een spannende manier om in de Halloween-stemming te komen, dan is dit de review die je niet wilt missen. Laten we meteen beginnen!
The Devil’s Face.
Graphics (Score: 7/10)
De graphics van “The Devil’s Face” wisten me aangenaam te verrassen, vooral gezien de bescheiden prijs van het spel. Terwijl de visuele presentatie in het algemeen indrukwekkend was, waren er toch enkele kleine oneffenheden. Zo kwam het voor dat lichteffecten af en toe onbedoeld knipperden, en sommige reflecties leken niet helemaal realistisch. Desondanks is er weinig om over te klagen. De ontwikkelaars, Marios Tzavaras en Ioannis Tzavaras, verdienen een welverdiend compliment voor het leveren van een visueel aantrekkelijke spelervaring. De graphics dragen zeker bij aan de sfeer van de game.
Gameplay (Score: 7/10)
De bediening van “The Devil’s Face” is vertrouwd voor degenen die bekend zijn met pc-gaming, met de gebruikelijke keybinds, zoals W, A, S, D om te bewegen, Shift om te rennen, Ctrl om te hurken en de spatiebalk om te springen. Het oppakken van voorwerpen gebeurt met de rechtermuisknop en de interactie varieert, maar wordt helder in de loop van het spel uitgelegd.
Over het algemeen verliep de besturing soepel, maar er waren momenten waarop het spel abrupte bewegingen naar een bepaald punt in de game eiste, wat soms enigszins verwarrend was.
In het begin vertoont “The Devil’s Face” enige gelijkenis met “P.T.” uit de “Silent Hill”-serie, dankzij de constante herhaling van kamers, wat een spannende en beklemmende sfeer creëert en soms zelfs een beetje claustrofobisch. Het spel maakt slim gebruik van jump scares, op strategische momenten en met passende geluid-/beeldeffecten, waardoor ze bijzonder effectief zijn.
Echter, naarmate ik verder in het spel vorderde, begon de herhaling me persoonlijk een beetje te vermoeien. De eentonigheid leidde tot een afnemende motivatie en de ervaring begon lang aan te voelen. Hoewel er ook goed doordachte stukken in het spel zaten, kwamen sommige delen richting het einde voor mij niet helemaal goed uit de verf.
In “The Devil’s Face” is een functie toegevoegd waarbij je een aansteker oppakt en deze moet bijvullen met lighter fluid. Dit betekent dat je de donkere ruimtes moet verkennen, wat potentieel voor een zekere spanning en uitdaging zou kunnen zorgen. Persoonlijk had ik weinig moeite met het beheren van mijn lighter fluid. Zelfs bij het spelen op een rustig tempo had ik altijd meer dan genoeg vloeistof om rustig rond te kijken. Dit nam wat van de beoogde uitdaging weg, wat ik jammer vond.
De hoofdstukken in het spel zijn kort maar goed gedefinieerd. De naam van elk hoofdstuk geeft een kort inzicht in de betekenis van het aankomende deel. Deze aanpak is effectief en draagt bij aan de algemene structuur van het spel. Bovendien biedt het boek dat je bij je draagt, “the book of demons,” extra inzicht in de gebeurtenissen en helpt het je zonder te veel weg te geven. Dit zorgt voor een gebalanceerde ervaring waarbij je aanwijzingen krijgt zonder dat het te voorspelbaar wordt.
Verhaallijn en Narrative (Score: 7/10)
Het spel maakt gebruik van een cliché startpunt, namelijk een auto-ongeluk waarbij je personage zich schuldig voelt voor het verlies van een dierbare. Hoewel dit aanvankelijk een bekend motief lijkt, weet het spel dit goed te maken door het idee te implementeren dat jij degene bent die bepaalt waar je terechtkomt in het hiernamaals. De hel waarin je belandt, is gecreëerd door je eigen perceptie en overtuigingen over je verleden. Hierdoor draait het niet alleen om schuld, maar ook om zelfvergeving en de vraag of je die vergeving werkelijk verdient. Dit geeft het spel een diepere lading en creëert een interessant moreel component.
In het spel is de mogelijkheid om verschillende eindes te bereiken, afhankelijk van de keuzes die je voornamelijk richting het eind maakt. Dit voegt een extra laag van betrokkenheid en her-speelbaarheid toe. De optie om te kiezen tussen een goed en een slecht einde zorgt ervoor dat je acties zorgvuldig moet overwegen en draagt bij aan de overkoepelende impact van het verhaal.
Hoewel het spel begint met een bekend concept, weet het door de nadruk te leggen op zelfreflectie en keuzemogelijkheden een verfrissende verhaallijn te creëren.
Audio (Score: 6/10)
De audiokwaliteit in “The Devil’s Face” vertoont enige variatie, afhankelijk van het moment in het spel. Soms wordt de muziekkeuze goed ingezet en zorgt deze voor een angstaanjagende sfeer, terwijl op andere momenten de muziek helaas voorspelbaar was of in herhaling viel. Desondanks deed dit weinig af aan de spelervaring.
Er waren echter momenten waarop de audiobalans minder optimaal was, waardoor bepaalde geluiden scherp en luid klonken in verhouding tot andere geluiden. Hoewel dit probleem enigszins kon worden verholpen door de in-game geluidsinstellingen aan te passen, had dit als gevolg dat andere belangrijke geluiden minder impact hadden. Het zou ideaal zijn als deze balans al in de standaardinstellingen was geoptimaliseerd voor een meer gebalanceerde luisterervaring.
Over het geheel genomen was de audiobeleving van “The Devil’s Face” wisselend, met zowel sterke als minder indrukwekkende momenten. Dit heeft de algehele spelbeleving enigszins beïnvloed, maar niet dusdanig dat het afbreuk deed aan de essentie van het spel.
Conclusie:
“The Devil’s Face” is een uitstekende keuze voor nieuwkomers in het horrorgenre, vooral voor degenen die op zoek zijn naar een spannende ervaring tijdens het Halloween-seizoen. Dit relatief korte en niet al te gecompliceerde horrorspel biedt een toegankelijke kennismaking met het genre. Het begin van het spel is bijzonder sterk en weet de speler direct te intrigeren.
Voor de prijs waarvoor het spel wordt aangeboden, is het zeker een goede keuze. Het is verfrissend om te zien dat indie-ontwikkelaars zoals Tzavis Studio kwalitatieve horror-ervaringen kunnen bieden die niet schadelijk zijn voor je portemonnee. Ik ben oprecht nieuwsgierig naar de toekomstige projecten van Tzavis Studio, met name “Into the Depths of Despair.” Het is duidelijk dat deze ontwikkelaar potentieel heeft en interessante dingen in petto heeft voor het horrorgenre.
Mijn oprechte dank gaat uit naar Tzavis Studio voor het verschaffen van een toegangssleutel, waardoor ik de mogelijkheid kreeg om deze review te schrijven. Als je geïnteresseerd bent in de projecten van Tzavis Studio en hun verdere ontwikkelingen, kun je ze volgen via hun website op https://tzavis.studio/.
“The Devil’s Face” is een aanrader voor iedereen die op zoek is naar een korte & enge ervaring, Ik kijk uit naar wat de toekomst in petto heeft voor dit net beginnende ontwikkelingsteam.
