8.0

Review: EA Sports FC 26

EA Sports staat elk jaar opnieuw voor dezelfde uitdaging: een nieuwe editie afleveren die vertrouwd genoeg voelt, maar ook voldoende vernieuwing brengt om miljoenen spelers wereldwijd te overtuigen. Na de gemengde reacties op FC 25 was de druk groot. De community vond dat er te veel aanpassingen werden doorgevoerd, waardoor de balans zoek raakte. FC 26 moet daarom twee dingen doen: het vertrouwen van de spelers terugwinnen en bewijzen dat de reeks nog altijd het toonbeeld van digitale voetbalervaring is.

Een van de sterke punten van de reeks is altijd de indrukwekkende licentiecollectie geweest, maar hier laat FC 26 wat steken vallen. Het ontbreken van meerdere nationale teams betekent dat je niet eens een traditionele Wereldbeker kunt naspelen. Ook de afwezigheid van de Italiaanse Serie A is een pijnlijke tekortkoming. Hierdoor voelt de game minder compleet en mist het realisme dat EA doorgaans hoog in het vaandel heeft staan.

Tegelijkertijd is het interessant dat juist de imperfecties van de echte voetbalwereld nu een rol spelen in de game. Zo zijn competities en clubs onderhevig aan onverwachte wendingen en dat wordt weerspiegeld in de carrièremodus. De basis is er dus, maar het gemis aan belangrijke licenties doet afbreuk aan de authenticiteit.

De carrièremodus is traditioneel een van de populairste onderdelen en EA heeft dit jaar gelukkig enkele sterke toevoegingen gedaan. Met Live Challenges stap je direct in een lopend seizoen en kun je proberen het lot van een club te veranderen. Of het nu gaat om Arsenal dat zijn titelkansen tegen Manchester City wil redden, of een degradatiekandidaat die je naar veiligheid wilt loodsen, dit soort scenario’s zorgen voor extra variatie en realisme.

Daarbij komt een dynamischere managercarrousel die soms verrassend en onrealistisch uitpakt. Het idee dat Thomas Frank ineens Barcelona leidt en Arne Slot bij Celtic belandt, is misschien niet geloofwaardig, maar het geeft de modus wel een onvoorspelbare charme. Samen met nieuwe weers- en realisme-instellingen, die invloed hebben op de speelstijl en het tempo van wedstrijden, voelt carrière rijker en levendiger dan in eerdere edities.

Op het veld is FC 26 een game van uitersten. Aanvallend voelt het als een verademing: passen is snel, responsief en dodelijk effectief. Het opbouwen van aanvallen met vloeiende combinaties en incisieve passes geeft een heerlijk gevoel, zeker wanneer je met een laag schot in de hoek afrondt. Het voelt als modern total football en dit is zonder twijfel een van de beste aanvalssystemen die de reeks ooit heeft gehad.

Verdedigen daarentegen is minder sterk. Omdat de AI minder werk uit handen neemt, ligt de verantwoordelijkheid meer bij de speler. Dat klinkt eerlijk, maar in de praktijk betekent het vaak dat je overlopen wordt door soepele aanvallen en dat wedstrijden eindigen in doelpuntenfestijnen. Voor wie van spektakel houdt is dat geen probleem, maar realistische tactische duels zijn zeldzamer.

Daarnaast blijft EA worstelen met oude problemen. Counteraanvallen uit corners voelen nog altijd bijna gegarandeerd als een tegengoal, zeker in Pro Clubs. En hoewel skill moves heerlijk werken en voor spectaculaire momenten zorgen, blijft de balans kwetsbaar. Updates kunnen dit evenwicht nog flink veranderen, wat betekent dat de gameplay die nu zo goed aanvoelt, er over een paar maanden heel anders uit kan zien.

Pro Clubs is jarenlang stiefmoederlijk behandeld, maar in FC 26 krijgt de modus eindelijk een grote vernieuwing. In plaats van vrijelijk je positie en statistieken te verdelen, kies je nu een archetype gebaseerd op een bekende speler. Mijn keuze, “Magician” gebaseerd op Ronaldinho, gaf me een technische aanvaller met veel flair en versnelling. Naarmate je speelt verdien je punten waarmee je dit archetype uitbouwt en uiteindelijk een specialisatie kiest, bijvoorbeeld Thierry Henry of Ronaldinho zelf.

Dit systeem voelt beperkend omdat je niet zomaar van positie kunt wisselen en keuzes permanent lijken. Tegelijkertijd geeft het een gevoel van progressie dat de modus hard nodig had. Je werkt echt toe naar een speler die uniek voelt, en de link met echte legendes geeft extra motivatie. Een minder strikte variant van dit systeem zou ideaal zijn, maar het is duidelijk een stap vooruit.

Ultimate Team blijft grotendeels hetzelfde. Het blijft leuk om droomelftallen te bouwen met spelers uit de mannen- en vrouwenvoetbalwereld, maar de zware nadruk op microtransacties doet af aan de ervaring. Nieuwe toernooien en uitdagingen moeten later na release voor meer variatie zorgen, maar voorlopig voelt UT vertrouwd, misschien té vertrouwd.

Visueel maakt FC 26 kleine stappen. Grote namen als Jude Bellingham en Jamal Musiala zijn schitterend gemodelleerd, maar daarbuiten blijven de verbeteringen beperkt. Haarfysica en animaties zijn nog altijd wisselvallig. Ook de menu’s zijn een doorn in het oog: onoverzichtelijk en soms onnodig complex.

Gelukkig scoort de game wel hoog op sfeer. De soundtrack is opnieuw een eclectische mix van genres en culturen, die perfect past bij de internationale uitstraling van de reeks. Samen met de levendige stadions en verbeterde audio van publiek en omroepers draagt dit bij aan de totale beleving.